Sztuka stworzona w koszmarnej rzeczywistości Auschwitz jest wyjątkowym dokumentem świata obozowego, ale również ludzkim świadectwem walki o własne człowieczeństwo. W niemieckim nazistowski obozie Auschwitz zamkniętych zostało wielu przedstawicieli polskiej inteligencji, postrzeganych przez władze niemiecki jako szczególnie niebezpieczni, gdyż mogli oni m. in. angażować się w działanie ruchu oporu, ale też dawać duchowe i moralne wsparcie w trudnych realiach okupacji. Wśród nich znajdowała się duża grupa artystów plastyków.

Już w pierwszych transportach przybyłych do KL Auschwitz w 1940  znajdowali się ludzie, którzy dali początek obozowej twórczości plastycznej: Xawery Dunikowski, Jan Komski, Franciszek Targosz, Adam Bowbelski, Jan Machnowski, Marian Kołodziej, Włodzimierz Siwierski, Tadeusz Myszkowski, Bronisław Czech, Izydor Łuszczek i wielu innych.

Utworzone 70 lat temu Muzeum Auschwitz posiada unikatową kolekcję prac stworzonych w niemieckim nazistowskim obozie koncentracyjnym i zagłady. Wystawa przygotowana wspólnie z Muzeum Narodowym w Krakowie to pierwsza w historii tak obszerna prezentacja oryginalnych prac wykonanych przez więźniów Auschwitz. Na wystawie pokazanych jest około 200 prac ze Zbiorów Muzeum Auschwitz, wykonanych przez więźniów różnymi technikami malarskimi.

Wystawa prezentowana będzie do 20.09.2017.

Wystawa o historii Teatru Krakowskiego 2. poł. XIX w. ukazanego przez pryzmat Antoniny Hoffmann – postaci, która zainicjowała i konsekwentnie realizowała wielki przełom w dziejach polskiego aktorstwa. Tytułowa bohaterka jest uosobieniem pracowitości, zaangażowania i najlepszych tradycji Teatru Krakowskiego. Ta piękna i niezależna kobieta, znakomita indywidualność artystyczna, uznawana jest dziś za matkę nowoczesnego aktorstwa polskiego. Debiutowała mając zaledwie 17 lat, zagrała prawie 400 ról i była niedoścignionym wzorem dla młodszych kolegów. Lata jej scenicznej kariery przypadają na niezwykle ciekawy okres rozwoju teatru i tworzenia się szkoły krakowskiej. Kraków zawdzięcza jej sławę pierwszorzędnego ośrodka teatralnego w kraju, to ona zapoczątkowała nowy sposób myślenia o aktorstwie i wprowadziła na scenę dzieła Juliusza Słowackiego. Choć wystawa koncentruje się wokół Antoniny Hoffmann to zaaranżowana została tak, by opowiedzieć o samym teatrze, warunkach pracy, warsztacie aktorskim i atmosferze artystycznej XIX-wiecznego Krakowa. Ważnymi postaciami, które pojawiają się obok głównej bohaterki jest Helena Modrzejewska – jej sceniczna rywalka, Stanisław Koźmian – dyrektor teatru, prywatnie partner Antoniny oraz Charlotta Wolter – gwiazda sceny wiedeńskiej.

Obchodzona w tym roku 120. rocznica śmierci artystki jest doskonałą okazją do przypomnienie sylwetki Antoniny Hoffmann, jej biografii i niezwykle bogatego wachlarza scenicznych kreacji. Wystawa odzwierciedla kobiece spojrzenie na XIX- wieczny teatr i artystyczny Kraków.

Wystawa czynna jest w Kamienicy Hipolitów do 04.02.2018.

Wystawa wskazuje na fascynującą różnorodność polskiego dziedzictwa, ale także na to, co pozostaje w nim niezmienne. O „terytorium” mówią mapy Polski i przykłady polskich artystów, podróżników i naukowców w świecie. W części „język” można zobaczyć egzemplarze głośnych dzieł literatury polskiej oraz zabytki innych języków z terenów dawnej, a także esperanto. W kategorii „obywatele” zebrano wizerunki tych wszystkich, którzy współtworzyli naszą historię – od warszawskich mieszczan przez tatrzańskich górali, żydowskich rabinów, romskich muzyków po królów i królowe.  „Obyczaj” pokazuje polską codzienność – religijność, wyposażenie mieszkań, stroje, banknoty etc., a także słynne osiągnięcia kultury polskiej, jak dzieła Mikołaja Kopernika „O obrotach ciała niebieskich”, zapis nutowy Fryderyka Chopina czy zegarki Józefa Patka.

Zwierzyniec, który w granicach administracyjnych miasta znalazł się zaledwie sto lat temu, to jedno z najciekawszych przedmieść Krakowa i wciąż jeszcze najmniej zmienione przez postępujące procesy urbanistyczne. Dzieje Zwierzyńca od samego początku ściśle związane są z dziejami królewskiego Krakowa, z początkami chrześcijaństwa na polskich ziemiach, a także z wciąż żywymi krakowskimi tradycjami i obrzędami Lajkonika czy Emausu, których wielowiekowa historia rozpoczęła się właśnie w tym miejscu. Trudno zatem wyobrazić sobie dzieje Krakowa bez opowieści o dziejach Zwierzyńca.

Wystawa „Prawie wszystko o Zwierzyńcu” jest zarówno syntetyczną opowieścią o historii i kulturze Zwierzyńca, jak i podsumowaniem dotychczasowych wystaw historycznych w Domu Zwierzynieckim. Ze względu na bogactwo dziejów Zwierzyńca i niewielką przestrzeń wystawienniczą oddziału, wystawa nie rości sobie prawa do poruszenia wszystkich zwierzynieckich wątków historycznych. Zarówno swą nazwą sugeruje przedstawienie niepełnego obrazu dziejów tej części Krakowa, jak i pomyślana jest jako wystawa pojawiająca się w Domu Zwierzynieckim cyklicznie, powtarzając główne wątki opowieści, jednak z nieco zmienionymi akcentami, a także wprowadzając nowe elementy opowieści, które w pierwszej wersji wystawy zostały tylko lekko zaznaczone

Wystawa potrwa  do 3 września 2017 . Adres: Królowej Jadwigi 41, Kraków

Przesunięty został horyzont czasowy aż do czasów obecnych, co umożliwia pokazanie także pewnych procesów urbanizacyjnych, które zachodziły na terenie Nowej Huty przez ostatnie pół wieku. Czyżyny są szczególnie wdzięcznym obiektem do tego typu prezentacji, gdyż istniejące tu lotnisko hamowało rozwój jakiejkolwiek zabudowy aż do połowy l. 60. XX w. Dopiero potem zaczęły powstawać osiedla, uczelnie i hipermarkety.

Działo się to jednak w sposób tak bezplanowy, że przez lata mieszkańcy Krakowa, jadąc z centrum do Nowej Huty, mieli wrażenie, że opuszczają miasto, by po kilku kilometrach pól, pastwisk i sadów dotrzeć dopiero do pierwszych zabudowań obecnego Ronda Czyżyńskiego.

Ten chaotyczny sposób zabudowy terenów dawnego lotniska oraz pól ornych i łąk należących do wsi Czyżyny w dużej mierze utrwalił stereotyp Nowej Huty jako oddzielnego miasta. I choć już w 1951  dzielnica ta została włączona do Krakowa, to nadal postrzegana jest jako osobny organizm miejski.

Wernisaż wystawy odbędzie się 5 kwietnia o godz. 14.00 w oddziale Dzieje Nowej Huty na os. Słonecznym 16. Wstęp wolny.

Wystawa poświęcona wsi Czyżyny to kolejna ekspozycja z cyklu „Zapomniane dziedzictwo Nowej Huty”. Dla poprzednich wystaw końcową datą graniczną był rok 1949, kiedy to na tutejszych polach zaczęto wznosić kombinat i nowe miasto, natomiast tym razem organizatorzy postanowili nieco odświeżyć dotychczasową formułę.

Przesunięty został horyzont czasowy aż do czasów obecnych, co umożliwia pokazanie także pewnych procesów urbanizacyjnych, które zachodziły na terenie Nowej Huty przez ostatnie pół wieku. Czyżyny są szczególnie wdzięcznym obiektem do tego typu prezentacji, gdyż istniejące tu lotnisko hamowało rozwój jakiejkolwiek zabudowy aż do połowy l. 60. XX w. Dopiero potem zaczęły powstawać osiedla, uczelnie i hipermarkety.

Działo się to jednak w sposób tak bezplanowy, że przez lata mieszkańcy Krakowa, jadąc z centrum do Nowej Huty, mieli wrażenie, że definitywnie opuszczają miasto, by po kilku kilometrach pól, pastwisk i sadów dotrzeć dopiero do pierwszych zabudowań obecnego Ronda Czyżyńskiego.

Ów chaotyczny sposób zabudowy terenów dawnego lotniska oraz pól ornych i łąk należących do wsi Czyżyny w dużej mierze utrwalił stereotyp Nowej Huty jako oddzielnego miasta. I choć już w 1951 r. dzielnica ta została włączona do Krakowa, to nadal postrzegana jest jako osobny organizm miejski.

Prezentowana ekspozycja nie ma charakteru chronologicznego czy tematycznego, lecz ujęta jest w „kapsuły” dotyczące konkretnego miejsca na terenie dzielnicy.

Wśród zakupionych obiektów jest także dokument z odręcznym podpisem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dokument ten jest propozycją przedstawioną Komisji Kruszcowej objęcia zarządu fabryki przez Krzysztofa Szembeka, biskupa płockiego i stanowi dowód na intensywne poszukiwania górnicze oraz eksploatację złoża miedzianogórskiego, podjęte za panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Nowe nabytki można oglądać do 15.03.2017.

„Skarby baroku” nie stanowią jedynie przeglądu zabytków tej epoki z terenów dzisiejszej Słowacji. Mają również zwrócić uwagę na związki artystyczne pomiędzy byłymi Węgrami i Rzeczpospolitą, które, pomimo bliskości obu krajów, są mało znane.

Ekspozycja ukazuje przede wszystkim dzieła dojrzałego i późnego baroku z XVIII w., kiedy kontakty kulturalne znacznie się nasiliły. Wystawa rozróżnia dwa podstawowe modele artystycznych powiązań, wynikających z funkcjonujących wówczas kierunków migracji twórców oraz dzieł. Z jednej strony prezentuje przykłady specyficznych relacji artystycznych z pogranicza słowacko-polskiego, gdzie w wyniku tzw. zastawu spiskiego część miast Spisza podlegała rządom Rzeczypospolitej, z drugiej  – będzie można zobaczyć dzieła obcych, zwłaszcza austriackich i tzw. austriacko-włoskich twórców, którzy dzięki zamówieniom na terenach obu krajów współkształtowali tamtejszą sztukę barokową. Dlatego też prezentowany zbiór słowackich zabytków został uzupełniony dziełami pochodzącymi ze zbiorów różnych polskich instytucji oraz obiektami z Węgier i Ukrainy.

Wernisaż wystawy – 09.02.2017 godz. 18.00, Gmach Główny.  Ekspozycja czynna do 23.04.2017.

Są wśród nich katalogi wielkich kolekcji – np. albumy miedziorytniczych odwzorowań monet złotych i srebrnych wiedeńskiego cesarskiego gabinetu numizmatycznego z XVIII w., prezentujące uporządkowane chronologicznie monety bite przez władców europejskich państw, miast, wolnych hrabstw, biskupstw czy opactw.

W zbiorze Muzeum  znajdują się katalogi wielotysięcznych kolekcji oraz prezentacje niewielkich zbiorków, liczących np. kilkadziesiąt monet kufickich pochodzących ze znalezionego „skarbu” – przypadkowego odkrycia archeologicznego.

Wystawa czynna jest do 7.05.2017.

W 1817, po umocnieniu władzy Austrii nad okupowaną częścią Polski, wznowiono działalność parlamentu prowincjonalnego (Stanów Galicyjskich). Jego członkowie uzyskali prawo do noszenia mundurów zbliżonych do tych używanych w innych częściach Cesarstwa. Mundury te, zgodnie z edyktem cesarskim, istniały w wersjach niemieckiej (frak) i polskiej (kontusz i żupan).  Każda z nich miała dwie odmiany: polową i galową. Do wszystkich wersji munduru należały złote oficerskie epolety z herbami prowincji oraz szpada (przy mundurze niemieckim) lub szabla (przy mundurze polskim). Mundury noszone były w czasie sesji parlamentarnych, po likwidacji parlamentu w 1846 zostały zapomniane.

Punktem wyjścia dla wystawy było nabycie przez Zamek Królewski na Wawelu portretu autorstwa Marcina Jabłońskiego, przedstawiającego Hipolita Czajkowskiego (?) w mundurze galowym kroju polskiego. Na wystawie można zobaczyć portrety autorstwa lwowskich malarzy a także zachowany frak mundurowy i akcesoria.

Wystawa czynna jest do 30 kwietnia 2017.  Bilet 5, 0 zł – w kasach i przy wejściu na wystawę.

Zwiedzanie z kuratorem:  19.02. i 5.03. 2017,   godz. 13.00,  udział bezpłatny, obowiązuje rezerwacja – zgłoszenia przyjmowane  od poniedziałku poprzedzającego spotkanie; tel. 12 422 51 55 wew. 290,  poniedziałek – piątek godz. 9.00 – 12.00, 14.00 – 15.00.